Author :
Abstract
Bu makalede, Özcan Karabulut’un Hüzünle Bazı Günler (1990), Baştan Sona Yalnızlık (1997), Belki de Kaybeden Zaman (1998) ve Aşkın Halleri (2000) adlı hikâye kitapları yalnızlık teması bağlamında incelenmiştir. İnceleme metin tahlili yöntemiyle yapılmıştır. Makalede öncelikle yazarın biyografisi hakkında kısa bir bilgi verilmiş, daha sonra ana tema olan yalnızlık kavramının sosyal disiplinler açısından nasıl tanımlandığına dair oldukça genel bir çerçeve çizilmeye çalışılmıştır. Daha sonra incelemeye esas metinlerde yalnızlık temasının bireysel ve toplumsal boyutlarıyla nasıl şekillendiği tahlil edilmiştir. Hikâye kitaplarının kronolojik sırasına göre, adı geçen kitaplarda bu tema bağlamında değerlendirilecek hikâyeler sırayla ele alınmıştır.
Yazar, yalnızlığı sadece kişinin ruhsal bir durumu olarak değil, aynı zamanda toplumsal yapı, kentleşme ve bireyin çevresiyle olan ilişkileri üzerinden de derinlemesine işlemektedir. Metropolün kalabalığı içinde kendini yalnız hisseden bireyler, toplumla uyum sağlayamayan, köksüzleşen ya da yabancılaşan kişiler olarak tasvir edilmektedir. Karabulut, birey-toplum ilişkisindeki kopuklukları ele alırken, yalnızlığı bazen bir sığınak ya da bir mücadele alanı olarak sunmaktadır.
Bu incelemede, bireysel anlamda yalnızlığın içsel bir boşluk duygusu, toplumsal anlamda ise yabancılaşmanın bir göstergesi olduğu tespit edilmiştir. Dolayısıyla Özcan Karabulut’un hikâyelerinde yalnızlık teması hem bireysel hem de toplumsal boyutlarıyla ele alınmış ve böylece çok katmanlı bir bakış açısı sunulmaya çalışılmıştır.
Keywords
Abstract
In this study, Özcan Karabulut's story books named Hüzünle Bazı Günler (1990), Baştan Sona Yalnızlık (1997), Belki de Kaybeden Zaman (1998) and Aşkın Halleri (2000) will be examined in the context of the theme of loneliness. The review was made by text analysis method. In the article, first of all, brief information is given about the biography of the author, and then an attempt is made to draw a very general framework on how the concept of loneliness, which is the main theme, is defined in terms of social disciplines. Then, it was analyzed how the theme of loneliness was shaped with its individual and social dimensions in the texts that were included in the study. According to the chronological order of the story books, the stories to be evaluated in the context of this theme in the mentioned books are discussed sequentially.
The author examines loneliness in depth not only as a psychological state of the individual, but also through social structure, urbanization and the individual's relationships with his environment. Individuals who feel lonely in the crowd of the metropolis are depicted as people who cannot adapt to society, become rootless or alienated. While Karabulut deals with the discontinuities in the individual-society relationship, he sometimes presents loneliness as a shelter or an area of struggle.
In this study, it has been determined that loneliness in the individual sense is a feeling of inner emptiness and in the social sense it is an indicator of alienation. Therefore, the theme of loneliness in Özcan Karabulut's stories is addressed with both individual and social dimensions, thus an attempt is made to present a multi-layered perspective.
